Dotykam ławki w parku,
jeszcze wilgotnej od porannej rosy.
Na starym pniu,
mrówka wygrzewa się i marzy.
Zamyśliłam się na kilka lat,
jak dobrze mi w tej ciszy…
Dobrze mi z tym szmerem wody w rzece,
ocierającej się o stary,spróchniały most.
Dobrze mi z tym ciepłem promieni gdzieś z góry,
które sprawia ,że chce się tu być ……
Dobrze mi z zamyślonym Chopinem,
który ciągle tu trwa i tworzy ,
swoje piękne mazurki ,nokturny.
I w tej ciszy w rytmie muzyki ,
chcę tu być ,chcę trwać ,chcę tu marzyć….
Ogrzej mnie swoim uśmiechem,
darem,który masz tylko Ty.
Pocałunkiem,który jest
radośniejszy od wschodzącego
zaspanego słoneczka….
Idę ścieżką
zapomnianą przez wszystkich.
Z podniesioną głową
oglądam spadające
zielone sny.
Deszcz chłodzi me skronie
ciepłe od myśli nieczystych.
Dobrze mi z tobą moje osamotnienie….
Przyjmij ten dzień z wdzięcznością,
i ciesz się nim,wiedz,że jest ktoś
kto kocha cię i tęskni.Martwi i pragnie twego
szczęścia.Już samo to,że jesteś i możesz
to wszystko odbierać
swoimi zmysłami ,duszą
ciałem,utwierdza ciebie ,że żyjesz
w tym pięknym ,niekiedy niezrozumiałym świecie…